Max Richter - 11 - Written On The Sky

Αλλάζουμε

Έμοιαζε να μην έχει καμία ελπίδα.
έκλεινε τα μάτια για να ηρεμήσει στο σκοτάδι.
Βαθιά εκεί στα ξέφωτα της λύπης έβρισκε την ηρεμία του.
Ακούγοντας ηλεκτρονικούς θορύβους σαν και αυτούς πρίν κοιμηθώ.
Και μέσα σε αυτό το σκοτάδι περιπλανιέται.
και συναντά εμένα
εσένα
την παιδική μου σκιά που την άφηνα στην άκρη για να αφοσιωθώ στο παιχνίδι μου και γέρασε.
αλλά και πλάσματα και ανθρώπους ανείδωτους-αξημέρωτους-αγέννητους.

Κάπου εκεί σε γνώρισα..
Στο κλαδί μιας αμυγδαλιάς και έπλεκες στεφάνια για να στολίσεις τα μαλλιά της ευτυχίας όταν την δεις.
Και όταν έφυγα σε χάζευα από το φουγάρο του πλοίου να κουνάς μαντήλι με την δυστυχία στο πλευρό σου.
Και πνιγόμουν μέσα στους καπνούς και τους καημούς.
Και σου φώναζα.
Και η φωνή μου γινόταν ταχυδρομικό περιστέρι
Να σου μεταφέρει γράμματα καλλιγραφικά να ταιριάζουν με την ομορφιά σου.
Και κάπου στις σελίδες που ξεφύλιζα σε συνάντησα στο μέλλον..
Να με κοιτάς αντικριστά και να σηκώνω την μάτια προς τον Θεό για να τον ευχαριστήσω για τα θαύματα του.
και να κλαίει ο Θεός
Και να πέφτουν στάλες αίματα στα μάτια μου
Και εσυ αγάπη να νομίζεις οτι κλαίω γιατί τάχα άλλαξες..
-"Αλλάζουν οι άνθρωποι?" ρώτησες.
-"Αλλάζουν οι χτύποι της καρδιάς?" αποκρίθηκα..

-Αθηνά-