Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τι πάει να πει "εγκλιματισμός".
Έχω την αίσθηση ότι μέσα μου διαπλέκεται έντονα με την έννοια "έγκλημα-τισμός".
Πράγματι, η οποιαδήποτε προσαρμογή μου οπουδήποτε η σε οτιδήποτε υπήρξε πάντα ένα μικρό η μεγάλο έγκλημα για τον εαυτό μου.
Θα έπρεπε να με μισώ για αυτό το μισό που μου έχει απομείνει.
Καμιά φορά πάλι η καθημερινότητα μου δεν μου προσφέρει τίποτα.
Είναι από αυτές τις φορές που νοιώθω ότι για κάποιο λόγο μου έχει θυμώσει και καταφεύγω σε προσευχές.
Εκλιπαρώ να μην την έχω βλάψει.
Άλλες φορές πάλι, σκέφτομαι ότι πάντα υπήρξε πολύ "μέτρια" απέναντι μου και της γυρίζω την πλάτη.
Μόνο που με αυτόν τον τρόπο το βλέμμα μου καρφώνεται στο παρελθόν και ξαναμαθαίνω να μετράω. ..πόσο δίκιο έχει να μου θυμώνει όταν μου έχει χαρίσει τόσα χαμόγελα?
(Παράδοξο! Η Αριθμητική μου χωρίς κόπο έφτασε στο άπειρο!)
Και γυρνάω πιο ευτυχισμένη από ποτέ και με φόρα να την αγκαλιάσω πριν αλλάξει η μέρα..
Συνήθως όταν με εγκαταλείπει η μέρα (ή οποιοσδήποτε άλλος) με εγκαταλείπει και οποιαδήποτε διάθεση για λογική.
Στην δίνη του παραλόγου το σκοτάδι κλέβει την ενεργητικότητα μου.
Όχι ότι καθίσταμαι παθητική σε κάτι αλλά μου δημιουργεί την εντύπωση ότι το σκοτάδι είναι το αποκύημα της χαμένης μου ενεργητικότητας.
Παρόλα ταύτα το μυαλό μου λειτουργεί κανονικά ή μη Πάντως λειτουργεί..
Για παράδειγμα: Κάθε τόσο κλείνω τα μάτια και στοχάζομαι.
Μα κάθε τόσο ο στοχασμός μου διακόπτεται και από έναν άλλο στοχασμό
με αποτέλεσμα να μην καταφέρνω να τελέσω μια ολοκληρωμένη σκέψη..
Μια φράση ανάμνηση μόνο.. "Μέσα μου φυτρώνει μονάχα το μηδέν!"
Το μηδέν αυτή η μαύρη τρύπα που με καλεί σαν σειρήνα να μπω μέσα της.
Τι αγώνας και αυτός να εμβαθύνεις το μηδέν!?
Η ώρα φτάνει στο μηδέν.
Για την ακρίβεια στα τέσσερα μηδενικά..Στα δύο άπειρα.
Είναι πολύ αργά πια να περιφέρομαι σε άσκοπους συλλογισμούς.
Περιπλανιέμαι στους τοίχους του δωματίου μου.
Παίζω με τις σκιές μου-ΓΕΛΑΩ!
Με κυνηγούν.
Κρύβομαι πίσω από την κουρτίνα -κάνω να δραπετεύσω- αλλά στο τζάμι καραδοκεί το είδωλο μου. Ξεφεύγω γρήγορα.
Σκοντάφτω.
Μια δύναμη με σηκώνει στα πόδια μου.
Ορθώνομαι χωρίς να νοιώθω καμία βαρύτητα.
Ξεγλιστρώ μπροστά από τον καθρέφτη μου. (Ίσως από συνήθεια)
Ψάχνω για ατέλειες - για να νιώσω άνθρωπος.
Ψάχνω για ατέλειες για να καλέσω το τέρας που σιγεί μέσα μου.
Κάτι θα ξεπηδήσει.
Μια φιγούρα.
Μια σκιά.
Κάτι..
Θα είναι ένα μικρό θαύμα απομάγευσης.
Ένα γλυκός εφιάλτης που θα τον έχω δημιουργήσει εγω!
Και έπειτα από ώρα υπομονής και και αγωνίας,
το τερατώδες καλλιτέχνημα μου στέκεται μπροστά μου.
Οικείο βλέμμα.
Κάνω να το πιάσω.
Με ακουμπά_Δεν το νοιώθω.
Δεν ξέρω αν με νοιώθει.
Το ρωτάω και επαναλαμβάνει ακριβώς την ίδια ερώτηση..
ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑ ΈΝΑ ΚΑΚΈΚΤΥΠΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΎ ΜΟΥ..
Ψάχνω στο στήθος μου
Ψάχνει στο δικό του
Βρίσκω την καρδιά μου
Βρίσκει την δική του.
Προσφέρω την καρδιά μου.
Προσφέρει την δική του.
Κίνηση καμιά.
Και οι δυο καρδιές εκτεθειμένες σε κοινή θέα.
Μοιάζουν άχρηστες.
Την αφήνω στο ραφάκι του καρεφτη πλάι στην κολόνια μου.
Το πρωί όταν ξυπνήσω ίσως την φορέσω -την κολόνια εννοώ-
Μοιάζει πιο διακριτική.
Δεν με ζαλίζει όπως η καρδιά μου..
Μόνο που.. τα πόδια μου λυγίζουν χωρίς το βάρος της καρδιάς μου.
Σωριάζομαι εκεί. Ο ύπνος με παίρνει στο πάτωμα.
Κάτω ακριβώς από το άρωμα μου..
Ευωδιαστός θάνατος.
Καληνύχτα
-Αθηνά-
Έχω την αίσθηση ότι μέσα μου διαπλέκεται έντονα με την έννοια "έγκλημα-τισμός".
Πράγματι, η οποιαδήποτε προσαρμογή μου οπουδήποτε η σε οτιδήποτε υπήρξε πάντα ένα μικρό η μεγάλο έγκλημα για τον εαυτό μου.
Θα έπρεπε να με μισώ για αυτό το μισό που μου έχει απομείνει.
Καμιά φορά πάλι η καθημερινότητα μου δεν μου προσφέρει τίποτα.
Είναι από αυτές τις φορές που νοιώθω ότι για κάποιο λόγο μου έχει θυμώσει και καταφεύγω σε προσευχές.
Εκλιπαρώ να μην την έχω βλάψει.
Άλλες φορές πάλι, σκέφτομαι ότι πάντα υπήρξε πολύ "μέτρια" απέναντι μου και της γυρίζω την πλάτη.
Μόνο που με αυτόν τον τρόπο το βλέμμα μου καρφώνεται στο παρελθόν και ξαναμαθαίνω να μετράω. ..πόσο δίκιο έχει να μου θυμώνει όταν μου έχει χαρίσει τόσα χαμόγελα?
(Παράδοξο! Η Αριθμητική μου χωρίς κόπο έφτασε στο άπειρο!)
Και γυρνάω πιο ευτυχισμένη από ποτέ και με φόρα να την αγκαλιάσω πριν αλλάξει η μέρα..
Συνήθως όταν με εγκαταλείπει η μέρα (ή οποιοσδήποτε άλλος) με εγκαταλείπει και οποιαδήποτε διάθεση για λογική.
Στην δίνη του παραλόγου το σκοτάδι κλέβει την ενεργητικότητα μου.
Όχι ότι καθίσταμαι παθητική σε κάτι αλλά μου δημιουργεί την εντύπωση ότι το σκοτάδι είναι το αποκύημα της χαμένης μου ενεργητικότητας.
Παρόλα ταύτα το μυαλό μου λειτουργεί κανονικά ή μη Πάντως λειτουργεί..
Για παράδειγμα: Κάθε τόσο κλείνω τα μάτια και στοχάζομαι.
Μα κάθε τόσο ο στοχασμός μου διακόπτεται και από έναν άλλο στοχασμό
με αποτέλεσμα να μην καταφέρνω να τελέσω μια ολοκληρωμένη σκέψη..
Μια φράση ανάμνηση μόνο.. "Μέσα μου φυτρώνει μονάχα το μηδέν!"
Το μηδέν αυτή η μαύρη τρύπα που με καλεί σαν σειρήνα να μπω μέσα της.
Τι αγώνας και αυτός να εμβαθύνεις το μηδέν!?
Η ώρα φτάνει στο μηδέν.
Για την ακρίβεια στα τέσσερα μηδενικά..Στα δύο άπειρα.
Είναι πολύ αργά πια να περιφέρομαι σε άσκοπους συλλογισμούς.
Περιπλανιέμαι στους τοίχους του δωματίου μου.
Παίζω με τις σκιές μου-ΓΕΛΑΩ!
Με κυνηγούν.
Κρύβομαι πίσω από την κουρτίνα -κάνω να δραπετεύσω- αλλά στο τζάμι καραδοκεί το είδωλο μου. Ξεφεύγω γρήγορα.
Σκοντάφτω.
Μια δύναμη με σηκώνει στα πόδια μου.
Ορθώνομαι χωρίς να νοιώθω καμία βαρύτητα.
Ξεγλιστρώ μπροστά από τον καθρέφτη μου. (Ίσως από συνήθεια)
Ψάχνω για ατέλειες - για να νιώσω άνθρωπος.
Ψάχνω για ατέλειες για να καλέσω το τέρας που σιγεί μέσα μου.
Κάτι θα ξεπηδήσει.
Μια φιγούρα.
Μια σκιά.
Κάτι..
Θα είναι ένα μικρό θαύμα απομάγευσης.
Ένα γλυκός εφιάλτης που θα τον έχω δημιουργήσει εγω!
Και έπειτα από ώρα υπομονής και και αγωνίας,
το τερατώδες καλλιτέχνημα μου στέκεται μπροστά μου.
Οικείο βλέμμα.
Κάνω να το πιάσω.
Με ακουμπά_Δεν το νοιώθω.
Δεν ξέρω αν με νοιώθει.
Το ρωτάω και επαναλαμβάνει ακριβώς την ίδια ερώτηση..
ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑ ΈΝΑ ΚΑΚΈΚΤΥΠΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΎ ΜΟΥ..
Ψάχνω στο στήθος μου
Ψάχνει στο δικό του
Βρίσκω την καρδιά μου
Βρίσκει την δική του.
Προσφέρω την καρδιά μου.
Προσφέρει την δική του.
Κίνηση καμιά.
Και οι δυο καρδιές εκτεθειμένες σε κοινή θέα.
Μοιάζουν άχρηστες.
Την αφήνω στο ραφάκι του καρεφτη πλάι στην κολόνια μου.
Το πρωί όταν ξυπνήσω ίσως την φορέσω -την κολόνια εννοώ-
Μοιάζει πιο διακριτική.
Δεν με ζαλίζει όπως η καρδιά μου..
Μόνο που.. τα πόδια μου λυγίζουν χωρίς το βάρος της καρδιάς μου.
Σωριάζομαι εκεί. Ο ύπνος με παίρνει στο πάτωμα.
Κάτω ακριβώς από το άρωμα μου..
Ευωδιαστός θάνατος.
Καληνύχτα
-Αθηνά-
