Και στο φινάλε...μένουμε πίσω από τις κουίντες

..Και στο φινάλε
στρίβεις τσιγάρα για να απασχολήσεις τα χέρια σου
σε μια μάταιη προσπάθεια να μην απασχολήσεις το μυαλό σου.
Μάταιη ακριβώς. Γιατί το μυαλό σου τρέχει στα προηγούμενα βράδια
που είχες μια ζεστή συντροφιά.
Γιατί το μυαλό τρέχει στο προηγούμενο βράδυ που η ζεστή συντροφιά
έγινε ζεστή αγκαλιά.
Παράνομα. Όμορφα παράνομα. Και η καρδιά παρανάλωμα.

Άδειασα.
Σήμερα άδειασα το τασάκι από τα αποτσίγαρά μας.
Τις κουβέντες, μας τα φιλιά μας, τις αγκαλιές μας. Όλα.
Άδειασα και εγώ μαζί.
Έλειπες. Αισθητά.

Το ομολογώ. Δεν με περίμενα τόσο αδύναμη ξανά.
Πίστευα ότι θα τα κατανοούσα όλα.
Δεν μπορώ όμως.
Δεν μπορώ να απαλλαχτώ εύκολα από αυτή τη συνενοχή.
Δεν μπορώ να απαλλαχτώ από την ανάμνηση.
Η μυρωδιά σου είναι φρέσκια ακόμα.

Προσπάθησα πολύ να απαλλαχτώ.
Έκανα μπάνιο, έβαλα καινούρια αρώματα.
Βγήκα έξω να μυρίσω την πόλη,
να γελάσω με τους δικούς μου ανθρώπους
και ξαφνικά όλα γίνονταν θολά.

Μπροστά μου σκηνές και ένας κόμπος στο στήθος.
Η λαχτάρα μεγάλη και η αυτοσυγκράτηση ακόμα μεγαλύτερη.
Πάντα να είσαι διακριτική, να μην ενοχλήσεις, να μην ταράξεις.

Αλλά ξέρεις πόσο ταραγμένη είναι η καρδιά μου;
το μυαλό μου;
τα μάτια μου;

Και έπειτα, τί να πιστέψω;
Ποιό όνειρο από αυτά που ζει κανείς τα βράδια
παραμένει ζωντανό;
Ποιές υποσχέσεις;

Και τελικά  γιατί πρέπει να είμαι αληθινή στη ζωή σου
αφού παίζω πίσω από τις κουίντες της δικής σου παράστασης;
Ίσως τα πούμε στο διάλειμμα.


Αλλά, "Αγάπη μου" να ξέρεις αυτό:
δεν χρειάζομαι προβολείς
ούτε σενάριο, ούτε κοινό σε αυτό που ζούμε.
Αλλά μια σκηνή. ένα έδαφος.
Μια επιβεβαίωση πως τον ρόλο που παίζω τώρα στη ζωή σου
από κάποια γωνιά τον παρακολουθείς..
έστω και αν είναι κομπάρσου.

(φανταστικά λόγια από ένα φανταστικό ημερολόγιο)