"..Εύχομαι να σε σκεφτώ όσο το δυνατόν λιγότερο
τους προσεχείς μήνες
και μετά ο χρόνος - ο πανδαμάτωρ, ξέρεις,
θα ρίξει τη θαυματουργή του σκόνη
πάνω στις αναμνήσεις που πονάνε
και όλα θα έχουν τελειώσει.
Θα μου λείψει πολύ το σεξ μαζί σου
ή μπορεί και ο έρωτας,
καθώς υπήρχε σχεδόν ο μόνος τρόπος
που επικοινωνούσαμε.
Αποχωρίζομαι μαζί με σένα πολλά όνειρα που έκανα.
Γι αυτά όμως δεν αισθάνομαι άσχημα
γιατί ποτέ δεν τα μοιραστήκαμε μαζί.
Εύχομαι από εδώ και πέρα να πάνε όλα καλά στη ζωή σου.
Θέλω ακόμα να σου πω πως σ`αγαπάω
και ότι αυτά τα λίγα λόγια που σου είπα για φινάλε
θα ήθελα να στα έχω πει
κρατώντας το κεφάλι σου στην αγκαλιά μου".
Το `βαλα σε ένα φάκελο
και το άφησα στο τραπέζι.

Μαρία Σκαφτούρα

"Καληνύχτα"

σ.24

εκδ. ΚΟΑΝ/ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

Ακατάστατες Σκέψεις/Σημειώσεις

«Ανάμεσά μας υπάρχει κάτι περισσότερο από ένας απλός έρωτας: υπάρχει μια συνενοχή». γράφει η Γιουρσενάρ στις Φωτιές... και σκέφτηκα πως ίσως να μην το πω ποτέ..

 Ίσως να μην ερωτευτώ ποτέ όπως θέλω... ..και έπειτα σκέφτηκα εκείνη.. 

ήταν άραγε μόνη..; 

Ανέτρεξα στο wikipedia όπου αναγράφει :

"Έζησε σχεδόν σαράντα χρόνια μαζί με τη φίλη και σύντροφό της Γκρέις Φρικ".

 Δεν ήταν μόνη... Δεν ξέρω πόσο παρηγορητικό είναι αυτό.. 

Μέσα μου είχα πάντα την αίσθηση πως όλοι αυτοί που σκέφτονται τον έρωτα και τρέφονται από αυτόν, ότι είναι μόνοι..

 "Τι θα απογίνω όταν με πετάξεις στα σκουπίδια"; 

Όχι μόνο δεν τον πέταξα (κά)ποτε.. αλλά σκουπιδάκι έγινα εγώ.. 

Όχι σαν αυτά τα ακίνδυνα που μπαίνουν στο μάτι και τα φυσάς για να απαλλαχτείς..

Νιώθω ότι έπεσα και σε έναν κάδο ανακύκλωσης για να χρησιμοποιηθώ εκ νέου από κάποιον που επιθυμεί περισσότερο το μεταχειρισμένο προϊόν ` παρά το νέο με το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να δεθεί.. 

 Ανακύκλωση.. ακριβώς αυτό..

 Γίνεσαι το σκουπίδι μιας σχέσης..

Αναθεωρείς.. 

Ανανεώνεσαι..

για να καταντήσεις το σκουπίδι μιας επόμενης σχέσης.. 

Tο κακό είναι πως η δυνατότητα για ανακύκλωση περιορίζεται σε συγκεκριμένη συχνότητα και επανάληψη.. 

Κάποτε θα είναι εντελώς άχρηστη η ανακύκλωση.. και εγώ τελείως στραπατσαρισμένη και μόνη..

Παρόλα αυτά δεν θέλω να χαρακτηριστώ ειρωνικά...ως "θύμα" .

Κάνω και εγώ λάθη.. Δίνομαι.. 

Ξέρω περάσαμε στην εποχή του μη έχειν ταμπού και αισθήματα..

Ελπίζω να προλάβω την εποχή τουλάχιστον του έχειν ταμπού και αισθήματα... 

 Τελικά ο μικροαστισμός μας πάει πολύ!

Sunday/Saday

Η διαφορα του Sunday (Σανντεϊ) με αυτή του Sadday (Σαντεϊ), η οποία δεν υφίσταται καν σαν λέξη ` παρα μόνο στο μυαλό μου, μοιάζει να στηρίζεται, ηχητικά τουλάχιστον, μόνο σε ένα γράμμα..
Και όμως δεν είναι μόνο ένα γράμμα. Είναι πολλά άλλα..
Ας τα πάρουμε από την αρχή... Τις Κυριακές δες τις αγάπησα ποτέ.
Σήμαιναν την έναρξη της Δευτέρας με ορθογραφία το πρωϊ και λίγο αργότερα προσθέσεις και αφαιρέσεις που δεν κατάλαβα ποτέ..
Αργότερα ήρθε και ο πολλαπλασιασμός..και οι εξισώσεις και οι πιθανότητες. Και έτσι τα προβλήματα που έπρεπε να λύσω κάθε φορά στο σχολείο γίνονταν όλο και πιο πολύπλοκα..
Μεγαλώνοντας, τα προβληματα πήραν μορφή..
To ατυχές όμως είναι ότι ο πολλαπλασιασμός και η διαιρεση και οι εξισώσεις και οι πιθανότητες αλλά και όλα εκείνα που έπρεπε να θυμάμαι κάθε Δευτέρα δεν χρησίμευαν να βρω λύση..
Ωστόσο το αίσθημα της σύγχυσης και το άγχος που ένιωθα αντικρίζοντας τσούρμο απο αριθμούς μοιάζει με αυτό που δημιουργεί η ζωή μου..
Όλο αυτό το βάρος του απολογισμού των προβλημάτων που φέρει η Κυριακή με καταδικαζει σε μια μελαγχολικη διάθεση..
Σημαινει μια νέα Δευτέρα που θα πρέπει να αναζητήσω νέες πραξεις και πρακτικές για να αντιμετωπίζω τον εαυτο μου και τους αλλους..

Great Unexpectations

Μα πάντα οι ζωγραφιές μου κατέληγαν να βγαίνουν πιο μικρές απ` ότι τις είχα ζωγραφίσει με την φαντασία μου... Ακριβώς όπως οι προσδοκίες μου.. Στην αρχή μεγάλες....και στην πορεία, πάντα έτειναν να γίνονται τόσο... μα τόσο μικρές..

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τι πάει να πει "εγκλιματισμός".
Έχω την αίσθηση ότι μέσα μου διαπλέκεται έντονα με την έννοια "έγκλημα-τισμός".

Πράγματι, η οποιαδήποτε προσαρμογή μου οπουδήποτε η σε οτιδήποτε υπήρξε πάντα ένα μικρό η μεγάλο έγκλημα για τον εαυτό μου.
Θα έπρεπε να με μισώ για αυτό το μισό που μου έχει απομείνει.
Καμιά φορά πάλι η καθημερινότητα μου δεν μου προσφέρει τίποτα.
Είναι από αυτές τις φορές που νοιώθω ότι για κάποιο λόγο μου έχει θυμώσει και καταφεύγω σε προσευχές.
Εκλιπαρώ να μην την έχω βλάψει.
Άλλες φορές πάλι, σκέφτομαι ότι πάντα υπήρξε πολύ "μέτρια" απέναντι μου και της γυρίζω την πλάτη.
Μόνο που με αυτόν τον τρόπο το βλέμμα μου καρφώνεται στο παρελθόν και ξαναμαθαίνω να μετράω. ..πόσο δίκιο έχει να μου θυμώνει όταν μου έχει χαρίσει τόσα χαμόγελα?
 (Παράδοξο! Η Αριθμητική μου χωρίς κόπο έφτασε στο άπειρο!)
Και γυρνάω πιο ευτυχισμένη από ποτέ και με φόρα να την αγκαλιάσω πριν αλλάξει η μέρα..
Συνήθως όταν με εγκαταλείπει η μέρα (ή οποιοσδήποτε άλλος) με εγκαταλείπει και οποιαδήποτε διάθεση για λογική.
Στην δίνη του παραλόγου το σκοτάδι κλέβει την ενεργητικότητα μου.
Όχι ότι καθίσταμαι παθητική σε κάτι αλλά μου δημιουργεί την εντύπωση ότι το σκοτάδι είναι το αποκύημα της χαμένης μου ενεργητικότητας.
Παρόλα ταύτα το μυαλό μου λειτουργεί κανονικά ή μη Πάντως λειτουργεί..

Για παράδειγμα: Κάθε τόσο κλείνω τα μάτια και στοχάζομαι.
Μα κάθε τόσο ο στοχασμός μου διακόπτεται και από έναν άλλο στοχασμό
με αποτέλεσμα να μην καταφέρνω να τελέσω μια ολοκληρωμένη σκέψη..

Μια φράση ανάμνηση μόνο.. "Μέσα μου φυτρώνει μονάχα το μηδέν!"
Το μηδέν αυτή η μαύρη τρύπα που με καλεί σαν σειρήνα να μπω μέσα της.
Τι αγώνας και αυτός να εμβαθύνεις το μηδέν!?
Η ώρα φτάνει στο μηδέν.
Για την ακρίβεια στα τέσσερα μηδενικά..Στα δύο άπειρα.

Είναι πολύ αργά πια να περιφέρομαι σε άσκοπους συλλογισμούς.
Περιπλανιέμαι στους τοίχους του δωματίου μου.
Παίζω με τις σκιές μου-ΓΕΛΑΩ!
Με κυνηγούν.
Κρύβομαι πίσω από την κουρτίνα -κάνω να δραπετεύσω-  αλλά στο τζάμι καραδοκεί το είδωλο μου. Ξεφεύγω γρήγορα.
Σκοντάφτω.
Μια δύναμη με σηκώνει στα πόδια μου.
Ορθώνομαι χωρίς να νοιώθω καμία βαρύτητα.
Ξεγλιστρώ μπροστά από τον καθρέφτη μου. (Ίσως από συνήθεια)
Ψάχνω για ατέλειες - για να νιώσω άνθρωπος.
Ψάχνω για ατέλειες για να καλέσω το τέρας που σιγεί μέσα μου.
Κάτι θα ξεπηδήσει.
Μια φιγούρα.
Μια σκιά.
Κάτι..
Θα είναι ένα μικρό θαύμα απομάγευσης.
Ένα γλυκός εφιάλτης που θα τον έχω δημιουργήσει εγω!
Και έπειτα από ώρα υπομονής και και αγωνίας,
το τερατώδες καλλιτέχνημα μου στέκεται μπροστά μου.
Οικείο βλέμμα.
Κάνω να το πιάσω.
Με ακουμπά_Δεν το νοιώθω.
Δεν ξέρω αν με νοιώθει.
Το ρωτάω και επαναλαμβάνει ακριβώς την ίδια ερώτηση..
ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑ ΈΝΑ ΚΑΚΈΚΤΥΠΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΎ ΜΟΥ..

 Ψάχνω στο στήθος μου
 Ψάχνει στο δικό του

 Βρίσκω την καρδιά μου
 Βρίσκει την δική του.

Προσφέρω την καρδιά μου.
Προσφέρει την δική του.

Κίνηση καμιά.

 Και οι δυο καρδιές εκτεθειμένες σε κοινή θέα.

Μοιάζουν άχρηστες.

Την αφήνω στο ραφάκι του καρεφτη πλάι στην κολόνια μου.
Το πρωί όταν ξυπνήσω ίσως την φορέσω -την κολόνια εννοώ-
Μοιάζει πιο διακριτική.
Δεν με ζαλίζει όπως η καρδιά μου..
Μόνο που.. τα πόδια μου λυγίζουν χωρίς το βάρος της καρδιάς μου.

Σωριάζομαι εκεί. Ο ύπνος με παίρνει στο πάτωμα.
Κάτω ακριβώς από το άρωμα μου..

Ευωδιαστός θάνατος.

Καληνύχτα


               -Αθηνά-