Nikolas Asimos - To papaki

"Ίσως να ξανάρθεις όταν θα έχω πια
όταν, θα έχω πια χαθεί.."

How To Care - the delano orchestra

Σανντε'ι'

Όπως οι περισσότερες Κυριακές
έτσι και αυτή είναι καταραμένα ηλιόλουστη και βαρετή.
Για 'μας τους αιθεροβάμμονες οι ηλιόλουστες Κυριακές είναι μαρτύριο.
Δεν βρίσκουμε σύννεφο να πατήσουμε.
Έτσι παραμένουμε στάσιμοι σε κατι παλιές αναμνήσεις ή καιροφυλακτώντας για μια ουράνια βάρκα..

Φτάνοντας στο όριο σε φαντάζομαι,
να μου αφήνεις το χέρι και να με σπρώχνεις στην απέναντι πλευρά.
Να μην έχω πρόσβαση..
και έπειτα.
εκεί..
ανέκφραστος, σαν πρόταση χωρίς σημείο στίξης.
να αδειάζεις ό,τι έχεις και δεν έχεις μέσα σου.
.Έτσι-για να μην σε βαραίνει.
Καμία ενοχή.
Το θύμα μένει ζωντανό αλλά κατακρεουργημένο.
Άλλος ένας ανεπιτυχής φόνος. με εμένα, εσένα, το βάθος του κενού ανάμεσά μας...
Τουλάχιστον αυτό κατάφερες να το γεμίσεις,
έτσι δεν είναι?
Ανίερη πράξη ο έρωτας,
χωρίς ηθική.
Με δάκρυα και δυστυχία.
και πάντα με έναν λιγότερο...

Diamanda Galas - Gloomy Sunday

Με αγάπη

έτσι έφυγε,
με Αγάπη,
όπως κάνουν όλοι κάποτε..
Την Αγάπη αντικρίζουν
στο κενό τους
γιατί δεν ξέρουν
καν πως μοιάζει..

Tom Waits - Watch Her Disappear

Αθήνα.
Μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα οικολογικού πάθους και μανίας για μια καλύτερη ζωή η γκρίζα πόλη παραμένει ως έχει.
Η μητρόπολη που την ονειρεύεσαι από μακριά σαν σκηνή από ασπρόμαυρη ταινία,
με τζαζ ύφος, ελάχιστα επιτηδευμένο και με μουσική επένδυση τον Tom Waits να τραγουδά για τα όνειρά του.
Βρέχει και όλα είναι γκρι μίζερα αγχωμένα άχρωμα.Μορφές που μοιάζουν σπασμένες χορδές.
Νότες που δεν ακούγονται- μουσική χωρίς παύσεις.
Η πόλη δημιουργείται από τα βήματα μας.
Από τις τόσες διασταυρούμενες πορείες μας και από τις παράλληλες ματιές.
Τόση παραγόμενη ενέργεια, πέφτει στο κενό/ Στο διάκενο του μετρό!
ΠΡΟΣΟΧΉ ΣΤΟ ΔΙΆΚΕΝΟ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ!

μπλανας.wmv

Τερατουργημα Γιώργος Μπλάνας

Η φωνή δεν ενέχει κινδύνους, όταν την πετάς σαν πέτρα καταπάνω στα κουφάρια που άφησε πίσω της μια όποια αμήχανη σιωπή. Δεν σκέπτεται καν· όσο κι αν σκεφτείς.
Η ρητορική, αγόρι μου, η ρητορική: τερατώδης επινόηση!
Πώς; Δεν ακούω τίποτε. Βουβάθηκες; Τι σου συμβαίνει; Μη μου πεις!
Είσαι από κείνα τ’ αφόρητα έλλογα πλάσματα, που νομίζουν πως δεν πρέπει να χαραμίζουν τα λόγια τους σε πράγματα αθέατα;
Δεν σου φτάνει η φωνή μου, για να ξέρεις πως υπάρχω;
Μα, δεν αγάπησες ποτέ; Από το βλέμμα αγάπησες εσύ; Μιαν εικόνα αγάπησες, όπως όλοι;
Σκέψου τι είναι μια εικόνα. Σκέψου ποια λέξη άκουσες όταν αγάπησες· αν αγάπησες. Σκέψου ποια λέξη αγάπησες όταν αγάπησες· αν αγάπησες.
Δεν αγάπησες· το νοιώθω! Άκου, λοιπόν! Ακούς τα φίδια; Είναι τα φίδια που σαλεύουν στο σκοτάδι.
Πες μου τι βλέπεις... Όχι, όχι, μην σηκώνεις τα μάτια! Τι βλέπεις σου ζητάω να μου πεις.
Άσε το βλέμμα σου. Τι ξέρει αυτό; Άκου και πες μου τι βλέπεις.
Τα μαλλιά μου, ε; Βλέπεις ένα κεφάλι γυναικείο με φίδια· όχι μαλλιά.
Σε κατάλαβα. Άρπαξες την πρώτη εικόνα που βρήκες στριμωγμένη στο δισάκι της αφέλειάς σου.
Ανόητε! Αν τυλίγονταν απάνω σου μαλλιά κατάμαυρα σαν φίδια ένα βράδυ μεθυσμένο με φιλιά,
αν ένοιωθες κάποτε κάπου μέσα στο σκοτάδι πως θέλεις να σε πνίξουν, παρά να μείνει το σώμα σου χωρίς το σώμα της αγάπης μιαν άλλη νύχτα, θα μπορούσες να δεις μιαν άλλη λέξη εκεί που βλέπεις άλλη μια φρίκη.
Ωστόσο, είμαι βέβαιη πως κάτι δεν πάει καλά μ’ εσένα. Τι ακριβώς σου είπαν;
Γυρίζει ακόμη ελεύθερος εκείνος ο φιλόσοφος, που νομίζει πως ξέρει όσα δεν ξέρει και μάλιστα καλύτερα απ’ όσα ξέρει; Ή μήπως δεν γεννήθηκε ακόμη;
Σιγά σιγά· όλα με την σειρά τους.

Midlake - Acts Of Man

Σκέψεις

Δεν θέλω να προσποιηθώ ότι είμαι λυρική, Ούτε ποιήτρια.
Τέτοιες μορφές-Τέτοιες φόρμες- Τέτοιες δομές, απουσιάζουν από την ζωή, από την κοινωνία, από την γλώσσα, από τις κινήσεις, από τις πράξεις, από τις σκέψεις μας ακόμα και αν αυτές δεν γεννήθηκαν ακόμα.
Δεν μπορώ όμως ούτε και να είμαι κυνική.
Βέβαια πολλές φορές, η τέχνη χρησιμοποίησε τον κυνισμό σαν μέσο ή σαν ερέθισμα.Όμως..δεν ξέρω,Η ζήλεια μας και η ακόρεστη επιθυμία μας να μιμηθούμε την Τέχνη, έβαλε σε λειτουργία όλο αυτόν τον κυνικό μηχανισμό γύρω μας.
Δεν θέλει ρομαντισμό, θέλει λογική για να διαπιστώσεις ότι Άνθρωπος δεν υπάρχει.
Δισεκατομμύρια γρανάζια και λιγοστά κρύσταλλα που αγκομαχούν στην προσπάθεια τους να πετύχουν έστω και μία αντανάκλαση με τον ήλιο μέσα στην σκουριά.
Και κάποιοι αναζητούν τον έρωτα,κάποιοι άλλοι το χρήμα, άλλοι την δόξα για να χαμογελάσουν.
Ευτυχία-Placebo γιατί Κανείς δεν αναζητά τη ουσία..
Μήπως σε τέτοιους άγονους καιρούς δεν θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε "αν τελικά υπάρχει Θεός"
αλλά "ποια είναι η ουσία..?"
Γιατί ούτε και εγώ γνωρίζω..

Max Richter - 11 - Written On The Sky

Αλλάζουμε

Έμοιαζε να μην έχει καμία ελπίδα.
έκλεινε τα μάτια για να ηρεμήσει στο σκοτάδι.
Βαθιά εκεί στα ξέφωτα της λύπης έβρισκε την ηρεμία του.
Ακούγοντας ηλεκτρονικούς θορύβους σαν και αυτούς πρίν κοιμηθώ.
Και μέσα σε αυτό το σκοτάδι περιπλανιέται.
και συναντά εμένα
εσένα
την παιδική μου σκιά που την άφηνα στην άκρη για να αφοσιωθώ στο παιχνίδι μου και γέρασε.
αλλά και πλάσματα και ανθρώπους ανείδωτους-αξημέρωτους-αγέννητους.

Κάπου εκεί σε γνώρισα..
Στο κλαδί μιας αμυγδαλιάς και έπλεκες στεφάνια για να στολίσεις τα μαλλιά της ευτυχίας όταν την δεις.
Και όταν έφυγα σε χάζευα από το φουγάρο του πλοίου να κουνάς μαντήλι με την δυστυχία στο πλευρό σου.
Και πνιγόμουν μέσα στους καπνούς και τους καημούς.
Και σου φώναζα.
Και η φωνή μου γινόταν ταχυδρομικό περιστέρι
Να σου μεταφέρει γράμματα καλλιγραφικά να ταιριάζουν με την ομορφιά σου.
Και κάπου στις σελίδες που ξεφύλιζα σε συνάντησα στο μέλλον..
Να με κοιτάς αντικριστά και να σηκώνω την μάτια προς τον Θεό για να τον ευχαριστήσω για τα θαύματα του.
και να κλαίει ο Θεός
Και να πέφτουν στάλες αίματα στα μάτια μου
Και εσυ αγάπη να νομίζεις οτι κλαίω γιατί τάχα άλλαξες..
-"Αλλάζουν οι άνθρωποι?" ρώτησες.
-"Αλλάζουν οι χτύποι της καρδιάς?" αποκρίθηκα..

-Αθηνά-