Τερατουργημα Γιώργος Μπλάνας

Η φωνή δεν ενέχει κινδύνους, όταν την πετάς σαν πέτρα καταπάνω στα κουφάρια που άφησε πίσω της μια όποια αμήχανη σιωπή. Δεν σκέπτεται καν· όσο κι αν σκεφτείς.
Η ρητορική, αγόρι μου, η ρητορική: τερατώδης επινόηση!
Πώς; Δεν ακούω τίποτε. Βουβάθηκες; Τι σου συμβαίνει; Μη μου πεις!
Είσαι από κείνα τ’ αφόρητα έλλογα πλάσματα, που νομίζουν πως δεν πρέπει να χαραμίζουν τα λόγια τους σε πράγματα αθέατα;
Δεν σου φτάνει η φωνή μου, για να ξέρεις πως υπάρχω;
Μα, δεν αγάπησες ποτέ; Από το βλέμμα αγάπησες εσύ; Μιαν εικόνα αγάπησες, όπως όλοι;
Σκέψου τι είναι μια εικόνα. Σκέψου ποια λέξη άκουσες όταν αγάπησες· αν αγάπησες. Σκέψου ποια λέξη αγάπησες όταν αγάπησες· αν αγάπησες.
Δεν αγάπησες· το νοιώθω! Άκου, λοιπόν! Ακούς τα φίδια; Είναι τα φίδια που σαλεύουν στο σκοτάδι.
Πες μου τι βλέπεις... Όχι, όχι, μην σηκώνεις τα μάτια! Τι βλέπεις σου ζητάω να μου πεις.
Άσε το βλέμμα σου. Τι ξέρει αυτό; Άκου και πες μου τι βλέπεις.
Τα μαλλιά μου, ε; Βλέπεις ένα κεφάλι γυναικείο με φίδια· όχι μαλλιά.
Σε κατάλαβα. Άρπαξες την πρώτη εικόνα που βρήκες στριμωγμένη στο δισάκι της αφέλειάς σου.
Ανόητε! Αν τυλίγονταν απάνω σου μαλλιά κατάμαυρα σαν φίδια ένα βράδυ μεθυσμένο με φιλιά,
αν ένοιωθες κάποτε κάπου μέσα στο σκοτάδι πως θέλεις να σε πνίξουν, παρά να μείνει το σώμα σου χωρίς το σώμα της αγάπης μιαν άλλη νύχτα, θα μπορούσες να δεις μιαν άλλη λέξη εκεί που βλέπεις άλλη μια φρίκη.
Ωστόσο, είμαι βέβαιη πως κάτι δεν πάει καλά μ’ εσένα. Τι ακριβώς σου είπαν;
Γυρίζει ακόμη ελεύθερος εκείνος ο φιλόσοφος, που νομίζει πως ξέρει όσα δεν ξέρει και μάλιστα καλύτερα απ’ όσα ξέρει; Ή μήπως δεν γεννήθηκε ακόμη;
Σιγά σιγά· όλα με την σειρά τους.