Δεν θέλω να προσποιηθώ ότι είμαι λυρική, Ούτε ποιήτρια.
Τέτοιες μορφές-Τέτοιες φόρμες- Τέτοιες δομές, απουσιάζουν από την ζωή, από την κοινωνία, από την γλώσσα, από τις κινήσεις, από τις πράξεις, από τις σκέψεις μας ακόμα και αν αυτές δεν γεννήθηκαν ακόμα.
Δεν μπορώ όμως ούτε και να είμαι κυνική.
Βέβαια πολλές φορές, η τέχνη χρησιμοποίησε τον κυνισμό σαν μέσο ή σαν ερέθισμα.Όμως..δεν ξέρω,Η ζήλεια μας και η ακόρεστη επιθυμία μας να μιμηθούμε την Τέχνη, έβαλε σε λειτουργία όλο αυτόν τον κυνικό μηχανισμό γύρω μας.
Δεν θέλει ρομαντισμό, θέλει λογική για να διαπιστώσεις ότι Άνθρωπος δεν υπάρχει.
Δισεκατομμύρια γρανάζια και λιγοστά κρύσταλλα που αγκομαχούν στην προσπάθεια τους να πετύχουν έστω και μία αντανάκλαση με τον ήλιο μέσα στην σκουριά.
Και κάποιοι αναζητούν τον έρωτα,κάποιοι άλλοι το χρήμα, άλλοι την δόξα για να χαμογελάσουν.
Ευτυχία-Placebo γιατί Κανείς δεν αναζητά τη ουσία..
Μήπως σε τέτοιους άγονους καιρούς δεν θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε "αν τελικά υπάρχει Θεός"
αλλά "ποια είναι η ουσία..?"
Γιατί ούτε και εγώ γνωρίζω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου